OS ESPECTÁCULOS. GRECIA.

En Grecia, os festivais relixiosos incluían concursos (agones), que podían ser competicións de atletismo e carreiras, tanto de carros como a pé, concursos líricos e musicais, e concursos dramáticos de traxedia e comedia. Entre as competicións máis famosas atópanse os de Olimpia (xogos olímpicos) en honra de Zeus, os de Delfos (xogos píticos) en honra de Apolo, e os de Atenas (xogos das Panateneas) en honra de Atenea. A celebración destes xogos era tan importante que, para facela posible en tempos de guerra, decretábase unha tregua sacra de tres meses de duración.

 
             As competicións atléticas.

      En todas as cidades gregas había un ximnasio no que se adestraban, chamado palestra ou ximnasio. A práctica do deporte estaba prohibida nestes lugares aos metecos e os escravos. Tres son os trazos distintivos da ximnasia grega: a total nudez do atleta, as uncións de aceite e o acompañamento de oboe durante os exercicios.

   Os deportes máis comúns eran a carreira, a loita, o salto, o lanzamento de disco e xavelina. Ademais podían practicar o boxeo e o pancracio, loita na que todos os golpes están permitidos excepto meter os dedos nos ollos do adversario. 

            O salto, que era sempre de lonxitude, era considerado como a proba máis difícil, e se practicaba levando nas mans unhas pequenas pesas (halteres).

       Os atletas mellor preparados en cada modalidade deportiva eran seleccionados para participar nos xogos representando á súa cidade.

            Os  primeiros Xogos Olímpicos tiveron lugar no 776 a. C. Segundo a tradición, estes xogos foron fundados por Heracles, quen retou  aos seus catro irmáns a unha carreira; deulles o nome de Olímpicos e decidiu que se celebrasen cada catro anos.          

            Los atletas que resultaban vencedores en los juegos olímpicos recibían como único premio una corona de olivo. Sin embargo, al regresar a sus ciudades, los atletas eran recibidos con honores triunfales y podían recibir alguna compensación económica.

            Os atletas que infringían o reglamento eran sancionados. Entre os motivos de sanción se puede sinalar a violación da tregua sagrada, o uso de artes innobles, dar muerte al adversario, salir anticipadamente nas carreiras... as sanciones podían ser de tipo político, económico, deportivo o corporal. 

            A participación das mulleres estaba totalmente prohibida, no sólo como deportistas sino también como espectadoras; incluso existía una ley según la cual tenían que ser arrojadas desde el monte Taigeto as mulleres que fueran descubiertas en Olimpia durante a celebración dos xogos. 

O teatro. 

O teatro nació en Grecia nas festas en honor de Dioniso o Baco, dios do viño. As obras dramáticas, escritas en verso, no tiñan ao principio un lugar fixo para su representación. Despois se construiu un edificio excavado en unha colina aproveitando o desnivel para as gradas dos espectadores.

Nas representacions actuaban simultáneamente só tres personaxes, e o coro cantaba e bailaba. Os actores eran homes que representaban os personaxes masculinos e femeninos. Se cubrían a cara con máscaras e nos pies se ponían zapatos con alza llamados coturnos. A estructura dos teatros permitía recoller o sonido de tal manera que se oía perfectamente. 

Todo o mundo podía asistir as representacions excepto os escravos. Parece ser que no había ninguna lei que prohibiera as mulleres sua asistencia ao teatro, pero su presencia en él estaba mal vista. As representacions se prolongaban a menudo durante todo o día, e o público se llevaba consigo a comida e a bebida, mostraba sua disconformidade con pitidos, aplaudía, pateaba, etc.: a función se desarrollaba en un ambiente bullicioso e alegre. 

En Grecia se dieron cuatro tipos de representaciones escénicas: la tragedia, la comedia, el drama satírico y el mimo.

A traxedia consistía na escenificación de argumentos serios, basados na mitoloxía, que representaban situacions humanas atemporales con las cuales los espectadores se sentían íntimamente identificados.

A comedia presentaba uns argumentos que constituían unha dura crítica a la sociedad contemporánea.

Os dramas satíricos eran unhas pezas cortas que tenían como único objetivo provocar la risa de los espectadores.

O mimo, que empezó sendo un tipo de escenificación moi popular e foi adquirindo co tiempo forma literaria, combina en su temática el erotismo con la maldad.