POMPEIA

Situada dentro da antiga Roma, Pompeya é a cidade que foi arrasada pola erupción do Vesubio no ano 79 d.C. e que serve como escenario para presentar a historia de Milo (Kit Harington), un escravo que é convertido en Gladiador para participar nos xogos fúnebres, típicos da época, onde eles pelexaban a matar.

No seu camiño, coñece a Cassia (Emily Browning) a filla do rexente de Pompeya, e unha relación amorosa comeza a xestarse. Pero un problema xorde cando o senador Corvis (Kiefer Sutherland) chega á cidade e obriga a esta muller para ser a súa esposa. Tras isto, todo complicarase cando o volcán explote e destrúa todo ao seu paso. Unha loita pola liberdade transfórmase nunha loita por sobrevivir.

Seguramente, ao ler isto coincidirán en que a trama soa ao perfecto cliché de todas as historias situadas nas antigas civilizacións e, en efecto, iso é Pompeya (Pompeii), unha película que presenta a típica historia de amor e valentía que todas as producións teñen como eixo central, pero a diferenza delas, esta non chega á espectacularidade e paixón presentada nesas grandes historias.

E é que é evidente que Pompeya ten grandes problemas no seu guión, pois hai aspectos que non se explican e que impiden o desenvolvemento da psicoloxía de cada un dos personaxes. Estes senten planos, moi forzados, e mesmo eslamiados. Kit Harington e Emily Browning non logran converterse neses grandes personaxes transcendentes que enchen de emoción este tipo de historias.  E Kiefer Sutherland dálle vida a un vilán que, polas súas accións e acento británico esaxerado, convértese nun personaxe completamente olvidable. O único actor que logra un papel entrañable é Adewale Akinnuoye-Agbaje como Atticus, quen pasa de ser un gladiador desapiadado, a un home decidido a vivir en liberdade.

Onde Pompeya acerta é nos aspectos técnicos, pois presenta bos efectos visuais, fotografía, iluminación e deseño de produción que fan das secuencias de acción, algo rescatable e moi disfrutable. Pero definitivamente o 3er acto é o que máis destaca estes elementos.

E aínda que a a erupción do volcán convértese no único atractivo da película, quizá fose mellor que Pompeya fose a perfecta dramatización dun documental sobre o ocorrido na antiga Roma, en lugar de forzar un drama para armar unha longametraxe...