XEOGRAFÍA DO IMPERIO ROMANO

 

 A LENDA SOBRE A FUNDACIÓN DA CIDADE.

 Segundo a lenda, o príncipe troyano Eneas, tras escapar da destrución da súa cidade e despois de andar errando longo tempo polo Mediterráneo, acaba por desembarcar na costa do Lacio, onde reina o rei Latino, co que forma alianza.

             Ascanio, fillo de Eneas, vindo de Troia na súa compañía, funda a cidade de Alba, onde reina despois del unha serie de reis, descendentes seus.

 

             

 O último, Procas, deixa dous fillos, Numítor e Amulio. Numítor, o maior e herdeiro lexítimo, é derrubado por Amulio, que relega á filla daquel, Rea Silvia, entre as Vestales. A pesar desta precaución, Rea Silvia, fecundada por Marte, ten dous xemelgos,Rómulo e Remo. Amulio manda abandonalos nas augas do Tíber. 

Vi compressa Vestalis cum geminum partum edidisset, seu ita rata seu quia deus auctor culpae honestior erat, Martem incertae stirpis patrem nuncupat. Sacerdos vincta in custodiam datur, pueros in profluentem aquam mitti iubet. Tenet fama cum fluitantem alveum, quo expositi erant pueri, tenuis in sicco aqua destituisset, lupam sitientem ex montibus qui circa sunt ad puerilem vagitum cursum flexisse; eam submissas infantibus adeo mitem praebuisse mammas...

   

A vestal, vítima dunha violación, tivo un parto dobre, e ben porque ela créseo así, ben porque a complicidade dun deus dignificaba a súa culpa, atribuíu a Marte a paternidade da súa sospeitosa descendencia. A sacerdotisa foi apresada e metida nun cárcere; aos nenos mandou o rei que os arroxasen á corrente do río. Unha tradición conta que cando a auga, pouco profunda, depositou nun lugar seco o cesto flotante onde estaban expostos os nenos, unha loba sedienta encamiñou alí a súa carreira desde as montañas de ao redor, atraída polo pranto infantil, e ofreceu os seus ubres aos nenos...

  Tito Livio, Ab urbe condita.

Aleitados por unha loba, os xemelgos sobreviven e, cando son maiores, matan a Amulio  e devolven o poder a Numítor, que lles concede, para establecer alí unha cidade, o lugar mesmo en que foran recollidos do río, o outeiro do Palatino.

Así, segundo esta lenda, os romanos conectaban a súa orixe co máis prestixioso mito grego, a guerra de Troia, polo que, en ocasións, os poetas chaman a Roma a Nova Troia.

Tras matar ao seu irmán, Rómulo ocúpase en edificar a cidade. A lenda di que a fundación tivo lugar o 21 de abril do 753 a. C.

           

A HISTORIA DE ROMA.

A fundación de Roma, na forma que lle concede a tradición, representa unha verdade simplificada e esquematizada; á luz da historia, tal fundación revélase máis complexa. Efectúase en tres etapas: as primeiras aldeas romanas, a liga septimontial e a Roma etrusca unificada.

Desde o século X a.C., o chan romano viu constituírse unha serie de aldeas,colonias latinas que pretenden facer fronte á expansión etrusca.

Desde fins do século VIII opérase unha transformación capital na vida das aldeas romanas: o paso do illamento á vida federativa. Sete das aldeas situadas no chan romano agrúpanse na federación do Septimontium, que se manterá até a conquista etrusca, a mediados do século VII a.C. Esta federación crea unha organización centralizada: un rei elixido vitaliciamente, unha Asemblea, un Senado e un exército.

A mediados do século VII a.C. os etruscos chegan ao Lacio. A conquista etrusca representa para o Lacio unha inmensa e súbita achega de civilización: o paso da vida de tribo á vida urbana, a substitución gradual da vida pastoral pola agricultura, a construción en pedra, etc. Das humildes aldeas diseminadas sobre os outeiros romanos, os reis etruscos fixeron unha cidade no sentido material da palabra e crearon un Estado centralizado. Os latinos daban tradicionalmente ao seu río o nome deRumón; a cidade creada polos etruscos será a cidade do río, Roma.

A dominación etrusca en Roma durou un século e medio, afundíndose no que tradicionalmente se denominou revolución do 509, que supuxo a expulsión dos reis etruscos e o comezo da época republicana.

Tras continuas loitas cos pobos veciños, no ano 264 toda a Italia peninsular recoñece a hexemonía romana. Unha vez conseguida a unificación da península italiana, Roma lánzase á conquista do Mediterráneo, guerreando contra os cartagineses no Mediterráneo occidental (Guerras Púnicas) e contra os macedonios no Mediterráneo oriental. Coa vitoria sobre estes dous inimigos Roma converteuse en dona do Mediterráneo.

Á morte de Xullo César (100-44 a. C.), abriuse unha nova etapa de loita polo poder, que acabou no 31 a. C. coa vitoria de Octavio Augusto na batalla de Accio. Con Octavio Augusto iníciase en Roma a época imperial cuxo sistema de goberno baséase na concentración do poder en mans do emperador.

No ano 476 d. C. desapareceu o Imperio Romano de Occidente, cando Odoacro, un xefe militar de orixe xermana, depuxo ao último emperador, un raparigo de trece anos chamado Rómulo Augústulo. Polo seu lado, o Imperio Romano de Oriente perdurou ata 1453, data en que o seu capital, Constantinopla, foi tomada polos turcos.