CIDADE GREGA
CIDADE ROMANA
A cidade romana por excelencia é Roma, que chegou a alcanzar case o millón de habitantes durante o Imperio, pero gran parte da expansión xeográfica e no tempo do Imperio Romano é debido á construción dunha gran rede de cidades (Civitas) interconectadas entre elas que formaban a estrutura civil e social do Imperio, permitindo o comercio entre Roma e os distintos pobos e servindo así de soporte á romanización dos territorios conquistados.
As cidades romanas xorden dos asentamentos romanos. O máis antigo destes asentamentos foi o Castrum.
Unha vez realizado isto marcábase o perímetro da cidade cun arado arrastrado por reses brancas que nunca levasen anteriormente o xugo. Un macho no seu exterior simbolizando a guerra e unha femia polo seu interior simbolizando o fogar. O suco era inviolable, como así debían ser as murallas que se construirían encima, polo que saltar encima del era considerado un sacrilegio. Esta superstición ten os seus principios na lenda da fundación de Roma, cando Remo saltou sobre o suco da fundación da cidade e Rómulo matouno a espada para que os deuses permitisen que no futuro a muralla fose inviolable.
Para deixar a entrada á cidade levantábase o arado, este acto de levar levantado o arado chamábase Portar, que dá nome á palabra porta. O recinto fixado era coñecido como Pomerium e marcaba o límite sacro da cidade. Servio Tulio, sexto rei de Roma foi o primeiro en fixar o Pomerium da cidade facéndoo coincidir cos límites marcados polo perímetro realizado por Rómulo.
MÉRIDA
A palabra ?polis? usábase para denominar ás cidades estado da antiga Grecia., e que se desenvolveron ata a ocupación romana.
Con este termo denominábase á cidade en si e a todo o territorio de ao redor que controlaba. As polis gregas eran cidades-estado totalmente independentes entre si, e caracterizábanse por unha forma de goberno autárquica.
Tiñan un tamaño que podía variar e xeralmente tiñan pouca extensión. O centro da cidade constituíao unha cidadela que ocupaba o punto máis alto, e alí eran gardadas as armas e construíanse os templos máis importantes. Esta parte da cidade denominábase acrópole.
Pero aí non é onde vivían os gregos, xa que estes vivían no ?hasta?, que rodeaba a acrópole, e era onde se situaba tamén o ?ágora?, que era unha especie de mercado.
O ?ágora? era o que verdadeiramente constituía o centro da polis, xa que alí tiña lugar a vida política da polis, e era un lugar onde facer un intercambio tanto de mercadorías como de ideas.
As polis mantiñan cada unha a súa unidade política, económica e social, pero compartían todas unha lingua e unha relixión común para todas.
Con este termo denominábase á cidade en si e a todo o territorio de ao redor que controlaba. As polis gregas eran cidades-estado totalmente independentes entre si, e caracterizábanse por unha forma de goberno autárquica.
Tiñan un tamaño que podía variar e xeralmente tiñan pouca extensión. O centro da cidade constituíao unha cidadela que ocupaba o punto máis alto, e alí eran gardadas as armas e construíanse os templos máis importantes. Esta parte da cidade denominábase acrópole.
Pero aí non é onde vivían os gregos, xa que estes vivían no ?hasta?, que rodeaba a acrópole, e era onde se situaba tamén o ?ágora?, que era unha especie de mercado.
O ?ágora? era o que verdadeiramente constituía o centro da polis, xa que alí tiña lugar a vida política da polis, e era un lugar onde facer un intercambio tanto de mercadorías como de ideas.
As polis mantiñan cada unha a súa unidade política, económica e social, pero compartían todas unha lingua e unha relixión común para todas.
As
cidades crecían baixo un plano de tipo cuadrangular ou hipodámico. Todas as rúas deberían ter a mesma anchura e deberían seguirse algúns criterios para a organización dos oficios.
Son frecuentes os edificios públicos, que teñen funcións colectivas. Exemplo destes tipos de edificio son os templos.
A casa grega está organizada ao redor dun patio central, pero non eran de moi boa calidade.
Son frecuentes os edificios públicos, que teñen funcións colectivas. Exemplo destes tipos de edificio son os templos.
A casa grega está organizada ao redor dun patio central, pero non eran de moi boa calidade.
CIDADE ROMANA
A cidade romana por excelencia é Roma, que chegou a alcanzar case o millón de habitantes durante o Imperio, pero gran parte da expansión xeográfica e no tempo do Imperio Romano é debido á construción dunha gran rede de cidades (Civitas) interconectadas entre elas que formaban a estrutura civil e social do Imperio, permitindo o comercio entre Roma e os distintos pobos e servindo así de soporte á romanización dos territorios conquistados.
As cidades romanas xorden dos asentamentos romanos. O máis antigo destes asentamentos foi o Castrum.
Un castrum era un campo militar romano, o deseño dos Castrum era extremadamente simple, un muro perimetral, rectangular case cadrado que envolvía o recinto e que contaba con torres de vixilancia e con portas no centro de cada un dos lados. Estas muro perimetral consistía en dúas murallas paralelas de sillería enchendo o espazo medio entre estas con pedras, morteiro e formigón romano. As murallas tiñan unha altura e tamaño variable dependendo da situación militar do Castrum.
Partindo das portas situadas no centro de cada lado das murallas, saían dúas rúas principais que se cruzaban en ángulo recto no centro da cidade. Estas dúas rúas eran denominadas o Cardo Maximus e o Decumanus para cálelas norte sur e este oeste respectivamente.
Estas rúas principais dividían a cidade en catro, que se subdividían á súa vez en Insulae (bloques de casas) por medio doutras rúas menores en forma de retícula. No cruzamento destas dúas rúas situábase o foro da cidade e o mercado. As cidades romanas estaban deseñadas desta forma para o correcto funcionamento dos servizos públicos e militares. A pesar da gran organización destas cidades, as rúas carecían de nomes e de numeración.
Para a súa construción usábanse como materia prima, a pedra, a arxila, a argamasa e a madeira, usando guindastres e poleas como maquinaria.
Partindo das portas situadas no centro de cada lado das murallas, saían dúas rúas principais que se cruzaban en ángulo recto no centro da cidade. Estas dúas rúas eran denominadas o Cardo Maximus e o Decumanus para cálelas norte sur e este oeste respectivamente.
Estas rúas principais dividían a cidade en catro, que se subdividían á súa vez en Insulae (bloques de casas) por medio doutras rúas menores en forma de retícula. No cruzamento destas dúas rúas situábase o foro da cidade e o mercado. As cidades romanas estaban deseñadas desta forma para o correcto funcionamento dos servizos públicos e militares. A pesar da gran organización destas cidades, as rúas carecían de nomes e de numeración.
Para a súa construción usábanse como materia prima, a pedra, a arxila, a argamasa e a madeira, usando guindastres e poleas como maquinaria.
En un principio, aínda que as cidades romanas xurdisen de asentamentos romanos amurallados, creceron como cidades sen estas murallas que envolvían o asentamento primitivo xa que o poder militar romano deixaba fóra de perigo aos núcleos urbanos. Non foi ata as invasións germánicas que as cidades se amurallaron
Varias das cidades actuais mostran aínda trazos dos seus modelos orixinais romanos como a cidade de Castres en Francia ou Florencia en Italia. Os romanos crearon moitas cidades en España como Barcelona, Zaragoza, Valencia, Mérida, Córdoba e Sevilla.
Ritos Fundacionais:
Para que se establecese unha nova colonia ou cidade preparábanse unha serie de ritos para a súa fundación. Augúrelos, sacerdotes que practicaban a adiviñación indagaban a idoneidade do lugar mediante o voo, canto ou alimentación de determinadas aves, así como examinado as entrañas de animais das proximidades. Vitrubio, enxeñeiro de Julio César explícanos no seu tratado De Architectura, as razóns destes actos; para a fundación deben examinarse fígados e pulmóns de varios animais e, ... se están sans, boas serán as augas e os aires do lugar.
Cando os actos de Augúrelos terminaban, colocábase no que sería o centro da cidade unha arqueta con terra da cidade de orixe, desta maneira os colonos desta nova cidade simbolizaban traerse os seus deuses con eles, sobre esta arqueta edificaríase un altar.
Ritos Fundacionais:
Para que se establecese unha nova colonia ou cidade preparábanse unha serie de ritos para a súa fundación. Augúrelos, sacerdotes que practicaban a adiviñación indagaban a idoneidade do lugar mediante o voo, canto ou alimentación de determinadas aves, así como examinado as entrañas de animais das proximidades. Vitrubio, enxeñeiro de Julio César explícanos no seu tratado De Architectura, as razóns destes actos; para a fundación deben examinarse fígados e pulmóns de varios animais e, ... se están sans, boas serán as augas e os aires do lugar.
Cando os actos de Augúrelos terminaban, colocábase no que sería o centro da cidade unha arqueta con terra da cidade de orixe, desta maneira os colonos desta nova cidade simbolizaban traerse os seus deuses con eles, sobre esta arqueta edificaríase un altar.
Para deixar a entrada á cidade levantábase o arado, este acto de levar levantado o arado chamábase Portar, que dá nome á palabra porta. O recinto fixado era coñecido como Pomerium e marcaba o límite sacro da cidade. Servio Tulio, sexto rei de Roma foi o primeiro en fixar o Pomerium da cidade facéndoo coincidir cos límites marcados polo perímetro realizado por Rómulo.
Os xogos comenzaban cun desfile inaugural (pompa) polas ruas de Roma, dende o Capitolio ata o Circo Máximo, desfile encabezado por o maxistrado que ofrecía os xogos, quen, ao chegar ao Circo Máximo, declaraba inaugurado o espectáculo. Estos xogos solían incluir as seguintes competicions: 
O anfiteatro é unha construción ovalada que recorda dous teatros unidos. O anfiteatro Flavio, o Coliseo,o edificio máis emblemático de Roma, foi inaugurado no ano 80 d. C., e tiña unha capacidade para 50.000 espectadores.
Os combates de gladiadores convirtieronse no espectáculo preferido polos romanos. Un home
podía convertirse en gladiador de tres maneiras: por ser condenado a morte o a traballos forzados, por ser un esclavo castigado por seu dono, o por ser un cidadan libre que renuncia a todos os seus dereitos de cidadan (fundamentalmente por motivos económicos).
mais salvaxes(venationes) consistían na exhibición de animais exóticos, loitas entre fieras e loitas entre homes e bestias. Os animais eran enviados a Roma polos gobernadores das provincias máis lexanas do imperio. Con Nerón chegaronse a sacrificar 400 osos e 300 leons nunha sola xornada, mentras que nos cen días que duraron os xogos ofrecidos por Tito para a inauguración del Coliseo murieron 5.000 bestias y cientos de gladiadores. 
